گوناگون (متفرقه

یک نیروی واحد

حفظ صلح برای همه

اگر همه کشورهای جهان موافقت کنند که ارتش های خود را به مرور زمان و در زمان مناسب منحل کرده و در عوض یک ارتش بین المللی کامل تحت نظارت سازمان ملل متحد با پایگاه هایی در مناطق استراتژیک جهان برای احتمال خطرات زمینی و شاید فرازمینی ایجاد کنند، هر کشوری می تواند بسته به جمعیت و امکانات خود، پرسنل و سرمایه برای ساخت این ارتش و همچنین کارخانه های محدودی را برای طراحی و تولید مقدار محدود تسلیحات مورد نیاز خود متقبل شود.

هزینه‌های این امر در واقع تنها بخش کوچکی از پرسنل و مخارج جاری خواهند بود که در حال حاضر یکی از قابل توجه‌ترین هزینه‌های هر کشور است. احیای سرمایه و نیروهای حاصل از این همکاری می توانند صرف رفاه مردم و آبادانی این کشورها شده تا فقر، گرسنگی، بیماری و بی سوادی ریشه‌کن گشته، نابرابری های فاحش و عامی‌گری ناشی از این کمبودها تعدیل یابند.

با تضمین رفاه مردم روی زمین و عدم وجود ارتش های مستقل، صلح به یک واقعیت ریشه دار و پایدار تبدیل گشته، جهان در نهایت به بهشت موعود برای هر گونه موجود زنده بدل خواهد شد.

همچنین نباید فراموش کرد که اگر یک نیروی نظامی متحد در جهان وجود داشته باشد، احتمال درگیری بین ارتش های مختلف به صفر می رسد، زیرا به هر حال، هیچ ارتشی در برابر تنها ارتش متحد بین‌المللی وجود نخواهد داشت که با آن مبارزه کند. برای این هدف همزمان نیاز است که ساختارهای سازمان ملل متحد دموکراتیک‌تر، آدم‌محورانه‌تر، برابرتر و منصفانه‌تر شوند. به عنوان مثال حق وتو برای چند کشور ملغا گردد.

وزارتخانه های امور خارجه همه کشورهای جهان نباید لحظه ای برای شروع کار و بحث در مورد اجرای چنین گام مترقی در تمدن بشری را از دست بدهند.

گسترش کیهان

هر آنچه بوده، احتمالاً زمینه‌ای بی نهایت، ابدی و متعادل بوده است.

اگر این زمینه همان مادهٔ تاریک باشد (انرژی حالت دیگری از ماده است)، به دلایلی یک مه‌بانگ بزرگ در همان زمینه رخ داده است و لذا این تعادل با جهیدن پادماده از بخش‌هایی از آن زمینه و شروع به گسترش یافتن به سمت بیرونی مه‌بانگ برهم خورده است.

آنچه باقی مانده بوده ترکیبی از مادهٔ تاریک و مادهٔ معمولی بوده، در حالی که با پرتاب شدن پادماده به مرز بیرونی مادهٔ معمولی و گسترش به بیرون، مادهٔ معمولی بیشتری پشت سر به جا مانده است (بدیهی است که ماده معمولی نیز در حال گسترش است چیزی‌که به معنای سرعت بیشتر داشتن گسترش ضد ماده جدا شده از سرعت گسترش ماده معمولی است).

این گسترش همچنین بدین معنی است که پادماده همچنان در مرز بیرونی مادهٔ معمولی از مادهٔ تاریک جدا شده و به میان پاد مادهٔ قدیمی به بیرون پرتاب می شود. درست مثل حرکت رو به جلوی موج دریا و کف جلوی آن، البته با این استثنا که در مقابل کف پادماده هیچ ساحلی وجود ندارد. حرکت در یک بی‌نهایت صورت می‌پذیرد.

به علاوه، اگر این گسترش در نقطه‌ای به پایان برسد و شروع به انقباض نماید، آغاز پایان وجود ماده و انرژی عادی فرا رسیده و در نتیجه تعادل نهایی با پیوستن پاد‌ماده و مادهٔ معمول و تبدیل شدن دوباره به مادهٔ تاریک حاصل می‌گردد.